نقش گفتاردرمانی در درمان آپراکسی گفتار

امروز میخواهیم به مبحثی بپردازیم که بیشتر ما در جامعه خود با آن سرو کار داشته ایم ولی شاید چون با دلایل آن آشنایی نداریم به درک درستی از این مشکل در فرزندانمان و یا اطرافیان خود نرسیدیم . این گونه معظلات به عنوان نواقصی تبدیل شدند که شخصیت این افراد را به چالش می کشند. در این مطلب به گفتگو با دکتر ایوب شنگه متخصص گفتاردرمانی می پردازیم و ایشان یکی از این مشکلات را که به آپراکسی معروف است برایمان روانکاوی میکنند .

آپراکسی چیست ؟
آپراکسی عبارت است از ناتوانی در اجرای هدفمند اعمال فراگرفته شده با وجود میل باطنی و برخورداری از توان جسمانی برای انجام آن ها.

علت شناسی :
پژوهشگران معتقدند این بیماری در اثر ضایعه در آن دسته از مسیرهای عصبی رخ می دهد که حافظه الگو های حرکتی فراگیری شده را در خود نگه می دارد.

اختلال های گفتاری و زبانی :
1- ایجاد تقلید های کور کورانه شنیداری یا دیداری هنگام تلاش برای تولید یک صوت و یا بیان یک واژه هدفمند.
2- الگو های خطای تولید صوت که دارای مشخصه مراحل اولیه رشد گفتاری هستند.
3- الگو های خطای آوایی دیگر که جزو مراحل اولیه رشد گفتار نیستند مانند اختلال هایی آوایی در ساختار هجا یا هماهنگی در مجرای صوتی و مشکلات دائمی با عبارت های جدید و پیچیده.
4- خطاهای ناپایدار
5- جایگزینی آواها شایع تر از خرابگویی یا حذف عبارت هاست.
6- خطا در تولید مصوت ها
7- خطا در ایجاد واکداری
8- اختلال در جمله سازی
9- اختلال در کنترل سطح بلندی گفتار
10- ممکن است مرتبا از سطح پرخیشومی و کم خیشومی تغییر کند
11- پیشرفت کند هنگام درمان
12-آپراکسی ممکن است با اختلال فلجی گفتار همراه باشد.

اختلال های همراه :
◀ممکن است مهارت های بازی در آن ها تکامل نیافته باشد
◀مشکلاتی در امر یادگیری قواعد کلی مربوط به فعالیت های حرکتی داشته باشد.
◀مشکلاتی در استفاده از نشانه های ادراکی
◀ اختلال در حل مساله داشته باشد
◀ ممکن است دچار کاهش اعتماد به نفس گردد
◀مشکلاتی در برنامه ریزی حرکتی
◀مشکلاتی در زمینه سازماندهی و بهره گیری از اطلاعات حاصل از حواس پنج گانه

نتایج مطالعات جدید :
کودکان 5 تا 7 ساله دچار آپراکسی رشدی گفتار در مقایسه با گروه شاهد دارای رشد طبیعی, ناتوانی چشمگیری را در تلفظ کلمه های هم قافیه و یا شناسایی آنها دارند.
همچنین کودکان دمار آپراکسی رشدی گفتار ، در مقایسه با گروهی از کودکان طبیعی از قدرت و استقامت کمتر عضله زبان در آزمون های استفاده از ابزار عینی برخوردار بوده اند.